Szczęściara jestem!

Nie ma co owijać w bawełnę. Mam wymarzone warunki do biegania!

W weekendy długie wybiegania w Tatrach, na wysokości ponad 2.000 m z pięknymi widokami. Rzadko biegam je sama, z reguły jakiś znajomy lub nowo poznany biegacz przyjeżdża :)

Szybsze akcenty, rytmy, biegi ciągłe w drugim zakresie robię na Gubałówce i Butorowym Wierchu na wysokości ok. 1150 m npm. Na Gubałówce jest nawet ok. 2 km płaskiego asfaltu, trzeba się tam jednak wybrać skoro świt albo w deszcz, inaczej trzeba się przedzierać przez pielgrzymujących tam turystów, spragnionych pięknych widoków albo zakupów na straganach i w ogóle nie patrzących przed siebie. W Butorowie, na czarnym szlaku jest za to przyjemy szuterek i zero ludzi. Rozgrzewka przed zasadniczym treningiem to zwykle wdrapanie się na przełaj po stoku narciarskim na Butorowy ok. 300 m w pionie. Na szczyt Butorowego Wierchu mam z domu ok 1,5 - 2 km.

Oczywiście cały czas piękne widoki na Tary!

Wcześniej treningi robiłam zwykle na Drodze pod Reglami (do której mam 1,5 km). Do Zakopanego i z powrotem to ok. 13 km i ok. 450 m przewyższenia. Fajny trening. Niestety w porze wakacyjnej tam też są tłumy. Jednak odkąd wdrapałam się po raz pierwszy na Butorowy, biegam tam już praktycznie codziennie, a Droga pod Reglami straciła swój urok.

Nie zdarzają mi się też już takie eksperymenty, jak np. roztruchtanie po mocnym treningu w postaci biegu na Małołączniak. Wprawdzie to tylko 8 km od domu, ale za to przewyższenie wynoszące 1500 m w pionie! :) Raz po takim "roztruchtaniu" zrobionym po mocnym treningu poprzedniego dnia i po Maratonie Gór Stołowych oraz praktycznie na czczo ("to tylko 16 km, półtorej godzinki" - myślałam wtedy) trzy dni dochodziłam do siebie :)

Można powiedzieć, że minusem są częste tutaj porą letnią deszcze i burze. Tzn. tak pierwotnie do tego podchodziłam. Zdarza się, że wychodzę na trening w pełnym słońcu a wracam kompletnie zmoczona. Ciężko zaplanować trening, tak aby nie załapać się na deszcz. Zauważyłam, że z reguły nie pada z samego rana i wieczorem. W ciągu dnia często zdarzają się przelotne burze. Ale zamiast narzekać na taką pogodę i się złościć po prostu to zaakceptowałam i polubiłam! Jeśli jest ciepło, to bieganie w deszczu jest bardzo przyjemne, do tego odpada problem tłumów np. na Gubałówce i można sobie tam szybko pobiegać. Polubiłam szybkie biegi w deszczu, po strumieniach płynących drogami i latanie po kałużach niczym Forrest. Myślę, że Forrest lubi to nawet bardziej :)

W dni wolne od biegania mam tu przepiękne trasy rowerowe, np. z Gubałówki w stronę Witowa. Przepięknie! A regeneracja po startach i mocnych treningach - baseny termalne i jacuzzi :)

A tak w ogóle i w szczególe to jakoś treningi w górach mnie nie męczą, może dlatego, że nie ma tutaj takich potwornych upałów. Pamiętam męczące wybiegania w ponad 30 stopni na Mazowszu. W Kościelisku jest raczej rześko, nawet przy temperaturze 25 stopni. Nie czuję, że biegam ponad 100 km tygodniowo, to taka zabawa i spędzanie fajnie wolnego czasu :)

Szczęściara jestem!

Ps. A teraz parę fotek na udokumentowanie powyższego :)

Wybieganie w Tatrach 

W drodze na Giewont

Giewont zdobyty!

Małołączniak

W drodze na Butorowy

Szuterek w Butorowie

Gdzieś w drodze na Kończysty Wierch

Widok spod Butorowego na Kościelisko

Polana w Butorowie

  
W Tatrach Słowackich można sobie biegać z piesiulkiem :)